| DE ZWEETHUT De zweethut wordt in verschillende culturen aangewend voor zuivering en gebed. Deze ceremonie bleef het meest levendig als ritueel bij de Noord-Amerikaanse Indianenstammen. Ook in de Keltische traditie kent men dit zuiveringsritueel. De meest gekende vorm van dit krachtige ritueel is de ‘Inipi’ uit Noord-Amerika. Het is ook één van de belangrijkste overleveringen. Oorspronkelijk was de zweethut ceremonie enkel bestemd voor mannen. Het was hun manier om zich te zuiveren en hun verbinding met de Schepper te versterken. De zuivering bij de vrouw gebeurde tijdens haar maandelijkse cyclus. Nu kunnen zowel mannen als vrouwen deelnemen. We gaan niet in de hut om onze persoonlijke problemen op te lossen maar richten ons op:
We hoeven niet teveel met ons hoofd te doen, het komt gewoon. In de duisternis van de zweethut keren we ons naar binnen om in onszelf te ontdekken wat werkelijk belangrijk is, wat onze werkelijke aspiraties zijn. De zweethut is de plek waar we ons masker afleggen en thuiskomen in een cirkel van open harten. Harten die elkaar verbinden en steunen in elkaars groei. Vooraleer de zweethut wordt klaargemaakt kunnen de deelnemers hun tabak buideltjes (offerandes) ophangen aan de wilgentenen met als doel het verhoren van hun gebeden. De vier windstreken worden betrokken in de ceremonie en de vier elementen van de medicijnwielen worden per deelnemer aangekaart. De zweethut zelf is een koepelvormige hut gemaakt van wilgentenen en bedekt met verschillende lagen dekens, dierenhuiden … waardoor duisternis gecreëerd wordt. Buiten de hut worden in een houtvuur stenen roodgloeiend verwarmd, waarna deze door de vuurmeester in de zweethut worden gebracht. Centraal in de hut is een put waarin deze stenen worden geplaatst. Zodra voldoende stenen zijn binnengebracht wordt de ingang gesloten en wordt er gezweet, gebeden en gezongen. Een intens gebeuren waarin een diep contact met de aarde en het leven wordt beleefd. De hele ceremonie is ook een ode aan Moeder Aarde. |
|
 | |
 | |
 | |
 |